دوست

گهگاه واقعه ای می لرزاندت تکانت می دهد و هروقت که می لرزی هوشیار می شوی واز جهالت بیرون می آیی و این بار هم لرزشی است و تکانی .

از آن اول که آدمها خودشان را شناختند محتاج دوست بودند . نمی دانم این یک رفتار فطری است یا نقیض هم بر آن عارض است . ولی شاید اینطور باشد که آدم محتاج است که دوست بدارد و دوست بدارنش . شاید هم خوانده باشی که این دوست می تواند زمینه بسیاری از کارها شود. دوست ممکن است خیلی ها را به منجلاب گناه وهلاک بکشاند و ممکن است خیلی ها را هم به سوی سعادت برساند. پس دوستی یک زمینه است و شاید بهترین راه نفوذ به وجود آدمی باشد .

اگر می خواهی در کسی تاثیر بگذاری باید در احساسات او وارد شوی . اول کار به سراغ ریزه کاری های عقلانی و فلسفی نرو . سعی نکن با دلایل منطقی در روح کسی وارد شوی . ابتدای کار مساعد کردن وجود مخاطب است و این راه انقلاب قلب اوست . می گویند مذهب زرتشت به کشاورزی اهمیت زیادی میداد و" زرتشت " گفته بود که هر کس قناتی بکند چه پاداشها برایش در روز جزا وجود دارد. ایمان به چنین مطلبی که در اصل ریشه ای از دوستی در آن وجود دارد در زمینهای ناهموار آن سوی خراسان قناتهایی را بوجود آورده است که جای بسی تعجب است . این نتیجه ایمان است و اثر ایمان در یک جنبه دوستی باشد چه کارها که نمی کند.

قصه قصه حب است . وقتی تمام زندگی انسان تمام افکار یک انسان بعد از خدا یک دوست باشد و آن هم دوستی همسنگ تو قصه دیگر قصه فرهاد نیست افسانه مجنون نیست . قصه لرزیدن قلبی و چکیدن اشکی است . قصه قصه غریبی است با یک آشنا میان این همه غریبه ها . این دوستی مثل دوستی های خیلیهای دیگر نیست که با هر بادی برباد رود . دوستی ریایی و تظاهر هم نیست  دوستی برای دنیا هم نیست . دوستی برای خداست .

وقتی تمام برخوردها و آمد ورفت ها برایت دوستی نسازد و همه را غریبه پنداری  آنگاه محجوب و افتاده می شوی و تشنه یک دوست که او را بیابی و برایش همه دردهایت را بگویی این بریده کلام که حاصل تکانهای بیجای دست توست وقتی باورت می شود که دردمند باشی . باید لحظه ای از غم جدا نباشی . آخر بیغمها آرام نیستند . زندگی بی غم زندگی مردگان است و چه خوب گفته است که :

"ارزش هر شخصی به اندازه درد و رنجی است که او در طی این چند روز دنیا می کشد "

دست نوشته شهید احمد رضا احدی نفر اول کنکور پزشکی سال 64