راوی : علی مالکی                    

در عملیات بدر ترکشی به بدن عظیم زینعلی اصابت کرد و روی زمین افتاد. خون زیادی از بدنش می رفت ودایم دست وپا میزد . رد خون عظیم به چاله ای می رسید که انگار تمام خون بدنش آنجا جمع شده بود.

به بالینش رفتم . نمی توانست صحبت کند. نگاهش که به من افتاد کلمات را به سختی سر هم کرد :

- علی خودتی؟

- خودمم عظیم جان .کاری داری؟ حرف بزن

- علی خیلی خون ازم رفته. می بینی باید برم . دلداریش میدادم "کی گفته باید بری؟ باید بمونی "

دستش را زد زیر خونهایی که داخل چاله جمع شده بود . نشانم دادو گفت: این خون منه . همه را واسه امام حسین(ع) دادم ...

بغض گلویش را می فشرد . غم بزرگی مانع حرفهایش بود . ازفرط ناراحتی فقط اشک می ریخت .

می گفت : "می دانی علی دوست داشتم سرم را براش بدم . اما نشد . نمی دونم قبول می کنه یا نه?

تازه فهمیدم چرا اینقدر تاراحت است. گفتم این چه حرفیه معلومه که قبول می کنه .

دوباره دستش را زد داخل چاله ای که خونش در آن جمع شده بود و آورد بالا وگفت:

"نتونستم سرم رو برای حسین (ع) بدم ..."

این جمله را تکرار کرد و شهید شد.